Βρισκόμαστε στη Belle Époque της Γαλλίας, μια στιγμή ανάπαυλας μεταξύ δύο πολέμων, μια περίοδος μετάβασης μεταξύ δύο αιώνων, όπου τα κοινωνικά εμπόδια εξαφανίζονται, όπου η βιομηχανική πρόοδος δίνει σε όλους την ελπίδα να ζήσουν καλύτερα, σε μια ιδιαίτερα πλούσια πολιτιστική αφθονία με πολλή διασκέδαση.
Από την πλευρά της αρχιτεκτονικής, ο Gustave Eiffel, μια πραγματική ιδιοφυΐα αρχιτεκτονικής σιδήρου, ξεκινά το πιο τρελό έργο του: έναν πύργο ύψους 300 μέτρων που μπορεί να θαυμάσει κανείς από οποιοδήποτε μέρος του Παρισιού. Την ίδια περίοδο εκτός από το αρχιτεκτονικό θαύμα του Eiffel, έχουμε και το θαύμα του κινηματογράφου. Στις 28 Δεκεμβρίου 1895, στο ινδικό σαλόνι του Grand Café, οι 23 καλεσμένοι των Lumière Brothers θα παρευρεθούν σε μια εξαιρετική παράσταση. Σε μια μικρή οθόνη, η φωτογραφία που μόλις προβάλλεται ξαφνικά ζωντανεύει ... Καροτσάκια, άλογα, περαστικοί...ολόκληρη η ζωή ενός δρόμου σε μια οθόνη. Ο Georges Mélies, θα δημιουργήσει περισσότερες από 500 ταινίες γεμάτες φαντασία και ποίηση, συμπεριλαμβανομένου του αξιοσημείωτου "Voyage dans la lune" (1902).
Στην καρδιά αυτού του αναβρασμού, η Montmarte είναι ένα εμβληματικό μέρος.
Οι περιθωριακοί, οι καλλιτέχνες και οι σαλτιμπάγκοι συχνάζουν σε καμπαρέ και καφετέριες όλο και περισσότερο, ενώ οι αστοί, οι αριστοκράτες και οι μισοσοσιαλιστές, που προσελκύονται από τις νυχτερινές απολαύσεις θα θα μεταφέρουν και αυτοί τις συνήθειές τους εκεί. Οι καφετέριες-μουσικές σκηνές γίνονται το ίδιο σύμβολο αυτής της κοινωνικής και πολιτιστικής μίξης. Εργάτες, καλλιτέχνες, αστοί και αριστοκράτες συναντιούνται στο ίδιο τραπέζι σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα γιορτής και επιπολαιότητας και ακούνε τα αντικομφορμιστικά τραγούδια του Aristide Bruand. Τα τραγούδια της πόρνης, των ανέργων και ενός ολόκληρου «μικρού λαού» που μέχρι τώρα περιφρονούνταν από καλλιτέχνες.
Εκεί εγκαθίστανται λογοτεχνικοί κύκλοι όπως οι Hydropathes ή οι Incohérents. Οι ζωγράφοι βρίσκουν την έμπνευσή τους εκεί. Ανάμεσά τους, ο Τουλούζη-Λατρέρεκ, πιστός στο καμπαρέ, θα αποθανατίσει αυτές τις πολύχρωμες μπαρόκ σκηνές στα έργα που ακροβατούν μεταξύ της ξέφρενης ψυχαγωγίας και της τραγικής ζωή των φτωχών ανθρώπων.
Η λαϊκή κουλτούρα τίθεται στο προσκήνιο σε μια χαρούμενη αναταραχή γεμάτη χαρά και ζωτικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο που ευνοεί την καλλιτεχνική δημιουργία, γίνονται λογοτεχνικοί κύκλοι, ενώ ζωγράφοι και εικονογράφοι εμπνέονται ιδιαίτερα από αυτήν την εξωφρενική και φαντεζί ατμόσφαιρα, σπάζοντας τον κλασικισμό που ίσχυε μέχρι τότε.
Το Japonisme, είναι το καλιτεχνικό ρεύμα εμπνευσμένο από την Ανατολή που χρησιμοποιεί τις επιρροές του ιαπωνικού στιλ στη γαλλική τέχνη. Εκείνη την περίοδο το ρρεύμα αυτό βρίσκεται στο αποκορύφωμά του με τον Τουλούζ-Λοτρέκ να είναι ο πιο λαμπρός μαθητής του. Η διακόσμηση είναι κατάλληλη για την εμφάνιση των πρώτων καμπαρέ, συμπεριλαμβανομένου του Moulin Rouge που πρωτοάνοιξε τις πόρτες του το 1889, κοντά στη Μονμάρτρη του Παρισιού, από τους Joseph Oller και Charles Zidler.
Στις 6 Οκτωβρίου 1889, στους πρόποδες του Butte Montmartre, η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική: το άνοιγμα ενός νέου Μουσικού Κέντρου, του Moulin Rouge, δεν πέρασε απαρατήρητο. Από την πλευρά του Place Blanche, το κοινό έρχεται για να ανακαλύψει αυτό το μέρος με τη γιγαντιαία πίστα χορού, καθρέφτες παντού, ένας κήπος διακοσμημένος με έναν ελέφαντα. Μια τρελή ατμόσφαιρα όπου η παράσταση λαμβάνει χώρα τόσο στη σκηνή όσο και στην αίθουσα: αριστοκράτες και κακοποιοί σε μια χαρούμενη συνενοχή, οι ευγενείς των όμορφων γειτονιών και οι “μικροί” του Παρισιού διασκεδάζουν μαζί, στην απόλυτη ευφορία, στο “Πρώτο Παλάτι των Γυναικών”.
Οι χοροί του Moulin Rouge γρήγορα έγιναν πολύ δημοφιλείς κυρίως ενός νέου χορού, του Κανκάν.
Οι χορευτές του Κανκάν περιγράφονται ως «ένας στρατός νεαρών κοριτσιών που είναι εκεί για να χορέψουν αυτό τον θεϊκό παριζιάνικο χορό... ». Ανάμεσα σε αυτές τις νέες ηγετικές μορφές της παρισινής ζωής, κάποιες, όπως η περίφημη La Goulue που απαθανάτισε ο Τουλούζ-Λοτρέκ, θα περάσουν στις επόμενες γενιές μέσα από την τέχνη.
Μια από αυτές είναι και η Jane Αvril (Jeanne la Folle) , που νοσηλεύτηκε για ψυχικές ασθένειες ως έφηβη. Η Avril χλευάστηκε από μερικούς ως η τρελήχορεύτρια, της οποίας τα πόδια περιστρέφονταν σε όλη τη σκηνή, ενώ το πρόσωπό της παρέμεινε μια μάσκα δυστυχίας. Στα πορτρέτα και τις αφίσες του Τουλούζ-Λοτρέκ, παρότι είναι έντονα μοναχική, μυστηριώδης μεταμορφώνεται σε ένα λαμπερό πλάσμα. Η δύναμη του ρεαλιστή Toulouse-Lautrec είναι ότι όσο πιο άθλιος, πονεμένος (όπως και ο ίδιος) και λαμπερός είναι καποιο μέρος ή άνθρωπος τόσο πιο σέξι είναι.
Ο Τουλούζ-Λοτρέκ ήταν ο μεγάλος μάρτυρας αυτής της υπέροχης περιόδου. Μεταξύ των έργων του, δεκαεπτά εμπνέονται άμεσα από το Moulin Rouge, και πολλοί είναι διάσημοι σε όλο τον κόσμο. Αναμφίβολα, ο Τουλούζ-Λάτρεκ δεν θα γινόταν αυτός που ήταν χωρίς το Μουλέν Ρουζ, τη Λα Γκουλού και τα υπόλοιπα κορίτσια. Από την άλλη πλευρά, τι θα ήταν αυτή η μουσική σκηνή σήμερα χωρίς τον ταλαντούχο ζωγράφο;
Το κανκαν διαδέχτηκε ένας νέος χορός το Quadrille: οκτώ λεπτά που κόβουν την ανάσα σε τέλειο αρμονικό με τον Offenbach ως αδιαμφισβήτητο master της μουσικής.
Ένας έντονος ρυθμός, ισορροπία, ευελιξία, στα πρόθυρα της ακροβατικότητας… και τα κορίτσια του Quadrille με το φοβερό κοστούμι τους γύρισαν τα κεφάλια της υψηλής κοινωνίας του Παρισιού.
Μετά από 10 χρόνια ξέφρενου κανκαν, οι εποχές άλλαξαν και το γαλλικό κανκαν και το Quadrille δεν ήταν πια στη μόδα. Το Moulin Rouge έγινε ένα θέατρο για συναυλίες υπό την ηγεσία του M. Paul-Louis Flers, ενός γνωστού σκηνοθέτη στο Παρίσι που ήθελε να μετατρέψει το Moulin Rouge σε πιο καθωσπρέπει μέρος . Παρέμεινε στη διαχείρησή του για μόλις… 9 μήνες.
Μέχρι την αρχή του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, το Moulin Rouge έχει γίνει ένας αληθινός ναός αφιερωμένος στην οπερέτα. Εκεί, πάλι, η μουσική του Offenbach συνόδευε διαδοχικές παραστάσεις με ελαφρότητα, ικανοποίηση και χαρά, το κοινό ήταν παρών για να ονειρεύεται, να γελάει, να κλαίει και να αισθάνεται.
Μετά τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Φραγκίσκος Σαλαμπέρτ και ο Πιερ Φουκρέτ με τον Ζακ-Τσάρλς - τον Νο 1 σκηνοθέτη της εποχής εκείνης της εποχής -άρχισαν να δημιουργούν το revue «Νέα Υόρκη-Μονμάρτρη». Το «στυλ Broadway» έκανε μεγάλο αντίκτυπο όταν μπήκε στην παρισινή σκηνή και έκανε πραγματική επανάσταση.
Εν τω μεταξύ, το γαλλικό Κανκάν, που είχε ανακτήσει το κύρος του, γύρισε το κεφάλι του κοινού στην αίθουσα χορού, στο κάτω ισόγειο του Moulin Rouge. Ο Gesmar, μόλις 20 ετών, έγινε master στην κατασκευή ενδυμασιών. Τα σχέδια και τα μοντέλα του παρέμειναν συνδεδεμένα με την εικόνα του Moulin Rouge.
Η 7η τέχνη, κατέκλυσε το «Great Revues» και η αίθουσα χορού έγινε ένα υπερσύγχρονο νυχτερινό κέντρο. Ωστόσο, το Moulin Rouge βίωσε ακόμα μερικές υπέροχες στιγμές: το φημισμένο Cotton Club, το οποίο είχε μεγάλη επιτυχία στη Νέα Υόρκη, τις νύχτες με τον Ray Ventura και τα «Collégiens» του… μερικές αξέχαστες στιγμές πριν από τα σκοτεινά χρόνια που έρχονται.
Από το 1939 ως το 1945, το Παρίσι δεν είχε μεγάλη διασκέδαση κάτω από τη μπότα των Γερμανών.
Η μόνη ακτίνα του ήλιου, λίγες μέρες πριν από την Απελευθέρωση του Παρισιού, ήταν η Edith Piaf, της οποίας το ταλέντο έγινε γνωστό στη σκηνή του Moulin Rouge.
Ήταν έξι χρόνια μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο πριν το Μουλέν Ρουζ ανακτήσει την παλιά του μεγαλοπρέπεια.
Στις 22 Ιουνίου 1951, ο Georges France, ο ιδρυτής του Balajo, αγόρασε το Bal du Moulin Rouge και άρχισε να ανακαινίζεται προκειμένου να επιτρέψει στο διάσημο συγκρότημα να πραγματοποιήσει ξανά τις πιο υπέροχες νύχτες στο Παρίσι, και να ξανακερδίσει το μεγαλείο του του παρελθόντος. Χορευτικά πάρτυ, ψυχαγωγίες και δεξιώσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς επέστρεψαν.
Από κάθε γωνιά του κόσμου, οι άνθρωποι ήρθαν να δουν το Moulin Rouge, ως ένα από τα μεγάλα μνημεία της ομορφότερης πρωτεύουσας στον κόσμου.
Το 1962, ο Jacki Clérico, γιος του Joseph Clercio, ανέλαβε τη διαδοχή ως επικεφαλής του διασημότερου καμπαρέ στον κόσμο. Το Moulin Rouge είχε πάρει πίσω τη θρυλική του θέση. Το ιερό της Place Blanche, διάσημο για τη μακρά ιστορία του, επέστρεψε για άλλη μια φορά με αίσθηση. Δύο χρόνια μετά την άφιξή του στο Moulin Rouge, ο Jacki Clérico ξεκίνησε μια νέα περιπέτεια: την κατασκευή ενός τεράστιου ενυδρείου όπου οι γυμνοί χορευτές κινούνταν σαν υπέροχες γοργόνες μπροστά σε καταπληκτικούς θεατές. Στεμμένα κεφάλια, διεθνείς πεζοπόροι, αστέρια της επίδειξης biz και όλη αυτή η υψηλή κοινωνία συναντήθηκε στην Place Blanche στις 12 Φεβρουαρίου 1988, για να γιορτάσει την 100ετή επέτειο αυτού του θεσμού αφιερωμένου στη γιορτή και την ευχαρίστηση.
Το Moulin Rouge συνεχίζει μέχρι και σήμερα να θεωρείται must τόπος επισκέψεων για τους τουρίστες του Παρισιού.
Imaginarium Magazine Τεύχος 7 Ιούνιος 2021